Onze Toronto-favoriet is er weer! Ben Kunder, over wie we in deze kolommen al een paar keer eerder onze loftrompet bovenhaalden, is bezig aan een parcours dat zo niet netjes uitgestippeld, dan toch minstens bijzonder doordacht blijkt te zijn: de man speelt de troeven die hij heeft -en dat zijn er nogal wat-volop uit. Over voorganger “Better Human” waren critici én publiek het eens: de songwriter Ben Kunder beschikt over het vermogen om de dingen die hij ziet -klein of groot, gewoontjes of bijzonder- heel fraai te omschrijven en met zijn bijzondere tenorstem weet hij zijn geschriften ook in fijne liedjes om te zetten. Daar komt nog bij dt hij zich weet te omringen met fijne muzikanten en dat hij voor de productie een beroep kan doen op de oren en vaardigheden van het duo Chris Stringer en Aaron Goldstein, die beiden tot het groepje muzikanten behoren, die Ben’s melodieën tot heuse songs weten uit te bouwen.

Al van bij opener “Berlin” besef je dat deze plaat iets bijzonders wordt, al is dat nummer niet helemaal representatief voor de rest van de plaat. Het gaat erom dat die stem en die arrangementen meteen de toon en de standaard bepalen. Kunder beweegt zich erg vlot in dat grensgebied, dat zich bevindt tussen de dromerige, weemoedige folk en de toegankelijke pop. Hij maakt ballads, waarin hij zijn uitgesproken zelve etaleert en dus de “what you see is what you get”-methode hanteert. Dit zijn liedjes over Ben Kunder zelf, al dragen ze andere titels, zoals bijvoorbeeld het erg opgewekte, zomers klinkende en deinende “Stranger”, dat door de wonderen der techniek een heel koor van zangers lijkt te herbergen, maar in realiteit enkel door Kunder en door de zwaar onderschatte Carleigh Aikins (zie o.m. Jack Johnson) ingezongen wordt.

Naar Kunder’s eigen zeggen, heeft hijzelf eindelijk zijn stem ontdekt en is hij gaandeweg gaan vertrouwen op zichzelf en zijn gekke kantjes: deze plaat gaat niet langer over het op zoek gaan naar iets of iemand bijzonder, maar over inzien en accepteren dat “vreemd” of “bijzonder” ook gewoon “mooi” kunnen zijn. Dit voortschrijdend inzicht krijgt vorm in mooie songs als “Ghost”, “Breakers” of -en wat mij betreft vooral- “Lunenburg”, een radiohit-in-potentie, die me meer dan eens aan Billy Joel deed denken. Al moet ik toegeven: ook “Seul” raakt me elke keer opnieuw, vanwege de desolaatheid en hulpeloosheid die het uitstraalt.

Ik herinner me dat ik mijn recensie over “Better Human” beëindigde met een redelijk gewaagde bewering, namelijk dat het een kwestie van tijd was tot Ben Kunder ons met een meesterwerk zou verrassen. Nu, dat meesterwerk is deze “Searching for the Stranger” nog niet, maar ik blijf wel achter mijn bewering van toen staan. Dit is namelijk alweer een grote stap in de richting van het meesterschap en Ben Kunder, die ik overigens helemaal niet persoonlijk ken, lijkt goed op weg om zichzelf te ontdekken en de maturiteit te bereiken die nodig is voor dat meesterwerk. In afwachting daarvan, valt er perfect te leven met alweer een geweldig mooie plaat van een kerel die met elke plaat, met elke single, nog beter wordt.

(Dani Heyvaert)